Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Απάντηση στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ για το γκαιμπελικό δημοσίευμά της



ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ  ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ και ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Η κρυφή γοητεία του νεοναζιστικού λόγου
και η υλοποίηση της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής

Με ένα δημοσίευμα που το ύφος του θα ζήλευε ο Κασιδιάρης και το στήσιμο του ο Γκέμπελς, η εφημερίδα Έθνος (Κυριακή, 9 Δεκρμβρίου 2012, «Απολυτήριο σε 8.500 δασκάλους με ψυχολογικά προβλήματα») επιδιώκει να προωθήσει τις απολύσεις και την αξιολόγηση στη δημόσια εκπαίδευση, να υποκινήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό και να διοχετεύσει τον ηθικό πανικό στους κόλπους τής εκπαιδευτικής κοινότητας, συκοφαντώντας έναν από τους πιο ευαίσθητους κλάδους του δημοσίου, αυτόν των εκπαιδευτικών . Ο πυρήνας της λογικής του δημοσιεύματος κωδικοποιείται ως εξής: «αυτή τη στιγμή το 10% των εκπαιδευτικών είναι ψυχικά πάσχοντες, πράγμα το οποίο μπορεί να τους οδηγήσει στο να κάνουν κακό στα παιδιά μας. Πρέπει λοιπόν, να υπάρξει μια σκληρή αξιολόγηση που θα εντοπίσει και θα διώξει τους ψυχοπαθείς». Η συντάκτρια επικαλείται αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλου αξιοπιστίας στοιχεία και, παραβιάζοντας κάθε αρχής δημοσιογραφικής δεοντολογίας, συντάσσεται με τις απόψεις νεοφασιστικών φορέων για την αντιμετώπιση των κοινωνικά ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών.
Τι να πρωτοπεί κανείς για το δημοσίευμα;
Πρώτα απ’ όλα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ψυχική ασθένεια είναι πλήρως στερεοτυπικός και αναπολεί την εξόντωση των ψυχικά σθενών που συντελούνταν στη χιτλερική Γερμανία: ο ψυχικά ασθενής δεν είναι ένας άνθρωπος που χρειάζεται υποστήριξη και μπορεί να εντάσσεται στην κοινωνία και την παραγωγή, αλλά ένα εν δυνάμει επικίνδυνο άτομο, πιθανός παιδόφιλος ή ακόμα και φονιάς… Αναφέρει ενδεικτικά το άρθρο: «Ο ένας στους δέκα εκπαιδευτικούς πάσχει από κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή. Από απλή κατάθλιψη μέχρι και σοβαρά ψυχολογικά νοσήματα, που ενδεχομένως να τον οδηγήσουν με κατάλληλες συνθήκες, είτε σε βία μέσα στην τάξη, είτε στην τοξικομανία, είτε στον χώρο της παιδοφιλίας, της πορνογραφίας και της σεξουαλικής παρενόχλησης των ανυποψίαστων μαθητών». Υπάρχει μήπως εδώ κάποια ομοιότητα με το ναζιστικό λόγο για την ψυχική ασθένεια;
Από εκεί και πέρα σύμφωνα με τη λογική του δημοσιεύματος ο ασθενής είναι είτε τεμπέλης, είτε κάποιος «πονηρός» που αναζητεί τη θαλπωρή του δημοσίου: «Μέχρι στιγμής, αυτή η «κάστα ανθρώπων», που σημειωτέον, αν και γνωρίζει το πρόβλημά της αποδέχεται τον διορισμό, αντιμετωπίζεται από την πολιτεία σαν να μην υπάρχει». Ή λίγο πιο κάτω: «Οσοι από αυτούς (τους ψυχικά άρρωστους) «τσεκάρονται» εγκαίρως, τοποθετούνται κατευθείαν σε διοικητικές θέσεις στην εκπαίδευση και όχι σε σχολεία. Δεν είναι λίγοι, όμως, εκείνοι που ξεφεύγουν και διδάσκουν κανονικά». Είναι ολοφάνερη η αντιστροφή της πραγματικότητας και η διαγραφή μερικών κρίσιμων ερωτημάτων. Ο ψυχικά ασθενείς μόνο που δεν παρουσιάζεται ως ένα πανούργο άτομο που βρίσκει έναν τρόπο να λουφάρει… Παραβλέπονται οι δικές του ανάγκες για εργασία, κοινωνική αποδοχή κλπ. Για το δημοσίευμα ο ψυχικά ασθενής δεν έχει πρόβλημα, αλλά είναι ο ίδιος πρόβλημα.
Στο ίδιο πλαίσιο τονίζεται:  «Η οικονομική κρίση επιτείνει αυτήν την πίεση των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα να πληθαίνουν τα περιστατικά που ο δάσκαλος βγάζει στην επιφάνεια... τις κρυφές του πλευρές!». Για τον συντάκτη του κειμένου είναι δεδομένο ότι στην εποχή της κρίσης και του ΔΝΤ δεν πρέπει να υπάρχει ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και πρέπει να απεμπολούνται όλες οι αρχές του κοινωνικού κράτους και των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Καταλήγει στον κοινωνικό δαρβινισμό που όποιος ανταπεξέρχεται με μεγαλύτερη δυσκολία , πρέπει να ωθηθεί εκτός κοινωνίας Φυσικά ξεχνάει να θέσει ένα βασικό ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το τι θα συμβεί σε έναν άνθρωπο που είναι ψυχικά ευάλωτος αν χάσει τη δουλειά του σε μια χώρα με 30% ανεργία. Ουσιαστικά το κείμενο υιοθετεί μια λογική καιάδα, καθώς ο άνθρωπος που δεν έχει αυξημένους ρυθμούς παραγωγικότητας ή έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες πρέπει να καταδικαστεί στην εξαθλίωση
Όμως το κείμενο δεν σταματάει εδώ. Η έννοια της ψυχικής ασθένειας διευρύνεται τόσο πολύ ώστε να αγκαλιάζει ένα φάσμα συμπεριφορών, πλήρως απενεχοποιημένων σε όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες: «Δεκάδες καταγγελίες για καθηγητές αδιάφορους, περίεργους ή που χρήζουν ψυχιατρικής βοήθειας δέχεται και ο Συνήγορος του Πολίτη». Αυτός που χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας σχεδόν ταυτίζεται με τον «περίεργο» και τον «αδιάφορο». 
Φυσικά από ένα τέτοιο άρθρο δεν μπορεί να λείπει το γκαιμπελίστικο στήσιμο, η παραβίαση βασικών κανόνων της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και υιοθέτηση βασικών αρχών της προπαγάνδας, που βασίζονται είτε στην αποσιώπηση είτε στη διαστρέβλωση στοιχείων. Τελείως αυθαίρετα και αντιεπιστημονικά η συντάκτης εντάσσει στο άρθρο ποσοστά που αναφέρονται είτε στο σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης, είτε στις χαμηλές προσδοκίες και το στρες που μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος ο οποίος συντρίβεται μισθολογικά και εργασιακά. Παραβλέπει το γεγονός ότι το εργασιακό στρες συναντάται πολύ συχνά στο σύνολο των επαγγελματικών χώρων, ως απόρροια των πολιτικών λιτότητας ή ελαστικοποίησης της εργασίας. Ειδικότερα,  το άγχος είναι το δεύτερο σε συχνότητα αναφερόμενο πρόβλημα υγείας και επηρεάζει το 28% των εργαζομένων στην Ευρώπη. Προφανώς , σύμφωνα με τη λογική της «δημοσιογράφου» οι 34 αυτόχειρες της France telecom ορθώς αυτοκτόνησαν και ήταν δικό τους πρόβλημα. Παραβλέπει μάλλον η ίδια ότι ο κλάδος που διεθνώς επιδεικνύει τα υψηλότερα ποσοστά ψυχικών διαταραχών είναι των δημοσιογράφων και ότι το ταμείο τους, ο ΕΔΟΕΑΠ, έχει από τα υψηλότερα ποσοστά συνταγογράφησης ψυχοφαρμάκων. Εντούτοις κανείς δε διανοήθηκε να υποστηρίξει ότι πρέπει να απολυθούν οι δημοσιογράφοι με ψυχικά προβλήματα, ούτε βέβαια κανένας άλλος εργαζόμενος με ψυχικά προβλήματα. Είναι κατάκτηση της ανθρωπότητας, από τότε που σταμάτησαν οι λοβοτομές και οι συναφείς βάρβαρες πρακτικές, οι ψυχικά ασθενείς να εντάσσονται στην κοινωνία χωρίς διακρίσεις, αλλά φαίνεται ότι η ίδια αναπολεί την «ντροπή» της Λέρου.  
Ο γκαιμπελισμός δε σταματάει εδώ. Αναφέρει το άρθρο: «Εκπρόσωποι συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, στη διάρκεια του σχολικού έτους 2010-2011, προσέφυγαν στο ΣτΠ, καταγγέλλοντας ξυλοδαρμούς και ανάρμοστη, υβριστική συμπεριφορά εκ μέρους καθηγήτριας γυμνασίου και ζητώντας την απομάκρυνσή της από τη σχολική μονάδα, όπως και έγινε, ύστερα από διενέργεια ΕΔΕ». Κοινώς, αναφέρει ότι και με το υπάρχον νομικό πλαίσιο τέτοιες περιπτώσεις αντιμετωπίζονται! Παρόλα αυτά, το παράδειγμα δίνεται για να υποστηρίξει την «ανεπάρκεια» του συστήματος και την ανάγκη αξιολόγησης. Λες και μπορεί να υπάρξει κάποιο σύστημα που θα μαντεύει ποιος εκπαιδευτικός μπορεί να χάσει την ψυχραιμία του. Στο ίδιο πλαίσιο στο τέλος του άρθρου αναφέρονται «πέντε υποθέσει σοκ». Στην πρώτη λέγεται ότι «Οι γονείς κατήγγειλαν περιστατικά βίας και ξυλοδαρμού, έκθεση σε κίνδυνο με αποβολές από την αίθουσα χωρίς επίβλεψη, ψυχολογική βία και εκφοβισμό στα νήπια. Τελικά η νηπιαγωγός απομακρύνθηκε». Και πάλι η συντάκτης του κειμένου χρησιμοποιεί για την επίρρωση των ισχυρισμών της ένα παράδειγμα που καταλήγει στην απομάκρυνση του εκπαιδευτικού... Τελικά η απομάκρυνση ενός εκπαιδευτικού δεν είναι και τόσο σπάνια, όσο ισχυρίζεται.
Υπάρχει όμως και συνέχεια. Η συντάκτης παρουσιάζει μια σειρά από περιστατικά για να πείσει τους αναγνώστες για τους τεράστιους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά τους. Κοινή συνισταμένη όλων, η τραγική κατάληξη. Και εδώ εμφανής είναι η προσπάθεια να προκληθεί φόβος, προκειμένου να αποδεχτεί η κοινή γνώμη την κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική. Τι ξεχνάει να πει;  Ότι καμιά αξιολόγηση δε θα προβλέψει αν κάποιος σκοτώσει τη γυναίκα του, ή αν αποφασίσει να βλάψει τον εαυτό του διακόπτοντας τη φαρμακευτική του αγωγή ή κάνοντας χρήση ναρκωτικών. Αν μπορεί να το κάνει αυτό, μάλλον θα μιλάμε για μια ολοκληρωτικού τύπου διαδικασία, που θα μπορεί να στιγματίσει ανεξίτηλα ανθρώπους και να καταστρέψει ζωές και υπολήψεις. Παραγνωρίζει βέβαια εντελώς ότι αντίστοιχες καταστροφικές ή αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές καταγράφονται σε εργαζόμενους όλων των κλάδων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.


Φυσικά, από ένα τέτοιο άρθρο δεν θα μπορούσε να λείπει η παιδοφιλία και η σεξουαλική παρενόχληση. Η συντάκτης αναφέρεται στη δήθεν ατιμωρησία των παιδόφιλων και στο διεφθαρμένο καθεστώς που τους στηρίζει. Τι ξεχνάει; Ξεχνάει να πει ότι το εκπαιδευτικό κίνημα ποτέ δεν υπερασπίστηκε τέτοιες περιπτώσεις και ότι το υπάρχον πλαίσιο προβλέπει την αντιμετώπισή του. Και θα τολμήσουμε να πούμε και κόντρα στο ρεύμα, ότι ξεχνάει επίσης να πει ότι και η συκοφάντηση, ή η καταστροφή της ζωής και της υπόληψης ενός ανθρώπου είναι και αυτές μέσα στη ζωή. Κοινώς, ότι είναι μια κατάκτηση του πολιτισμού μας, το ότι για να είναι ένοχος κάποιος δεν φτάνει η καταγγελία, αλλά χρειάζεται κα η απόδειξη του εγκλήματος… Μία από τις κλασικές συμβουλές που δίνεται, άλλωστε, στα αγγλοσαξονικά παιδαγωγικά εγχειρίδια είναι ότι ο καθηγητής δεν πρέπει να αγγίζει τους μαθητές του, ιδίως του άλλου φύλου, στην πλάτη για να μην βρεθεί κατηγορούμενος για σεξουαλική παρενόχληση, πράγμα που δείχνει πόσο περίπλοκα είναι μερικά θέματα.
Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα άρθρο που προσπαθεί να διεγείρει τους φόβους των γονιών και να πατήσει πάνω στις διαδεδομένες προκαταλήψεις προκειμένου να υπερασπίσει την κυρίαρχη πολιτική. Επειδή κανείς δε θα ήθελε έναν ψυχοπαθή καθηγητή για τα παιδιά του, ειδικά αν αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μετατραπεί σε έναν παιδόφιλο ή γενικότερα να βλάψει τα παιδιά του, πρέπει να παρθούν μέτρα. Ως πανάκεια για όλα αυτά προτείνεται η αξιολόγηση που θα ξετρυπώσει τους πανούργους ψυχοπαθής και θα προστατεύσει τα παιδιά μας. Στο ίδιο πλαίσιο η πολιτική της Τρόικας που ζητάει απολύσεις και στη δημόσια εκπαίδευση, όχι μόνο εξωραΐζεται, αλλά λίγο πολύ παρουσιάζεται ως πολιτική κοινωνικά επιβεβλημένη που διορθώνει τις στρεβλώσεις των περασμένων δεκαετιών. Η συντάκτης του άρθρου είναι προφανέστατο  ότι εκτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, σαν αυτή που εκτελεί η πλειοψηφία των ΜΜΕ την εποχή του Μνημονίου και ως εκ τούτου έχει αυξηθεί κατακόρυφα η αναξιοπιστία τους. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το δημόσιο σχολείο, που δεν κινδυνεύει από τους εκπαιδευτικούς, αλλά από τις κάθε λογής τρόικες, σε συνεργασία με τα σωματεία του τύπου, απ’ τα οποία ζητάμε να καταδικάσουν και να απομονώσουν τέτοιες πρακτικές και να αγωνιστούμε μαζί για τη δημόσια παιδεία, τα εργασιακά δικαιώματα, την ανεξαρτησία της ενημέρωσης και την ίδια τη δημοκρατία.

ΑΘΗΝΑ, 11/12/2012
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ  ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ και ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Ορατόριο της κιμωλίας στην Τούμπα


Για το θάνατο της συναδέλφισσας στη Θεσσαλονίκη
 
Θεσσαλονίκη, στο 21ο Δημοτικό Σχολείο, δοξαστικός και πένθιμος ηχεί ο ήχος της πτώσης της συναδέλφου μας. Στόλιζε το σχολειό της για να μην ψαλιδιστούν τα όνειρα των μαθητών της. Το υλικό που έλαβε για να πλάσει το μαγικό κόσμο των παιδιών ήταν η κιμωλία της προσφοράς. Η ίδια σκηνή, αυτές τις μέρες κυριαρχεί. Δάσκαλοι και δασκάλες στολίζουν τα σχολειά τους βεβαιώνοντας στα μάτια των παιδιών ότι μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο.

Σίγουρα η διδασκαλία της δεν ήταν εντολές δέκα και παραινέσεις εις νέους. Ανήκει σε αυτούς που της ορίστηκε να διδάσκει τον ποταμό και τον άνεμο. Να υπερασπίζει το δημόσιο σχολείο ενάντια στις εφοδιοπομπές της αγοράς. Με πρώτες ύλες το δόσιμο να αγωνίζεται να αποδιώξει από το σχολειό την κόλαση του Δάντη που φέρνουν οι πολιτικές που εξαθλιώνουν το λαό μας. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί, σε όλη την Ελλάδα, την ίδια ώρα κινούνταν το ίδιο γοργά, κολλούσαν αστέρια και στόλιζαν χαρτιά. Με εκκωφαντική μονόπτωτη προσφορά, χωρίς τους ετεροκαθορισμούς από τους μισθούς της ένδειας. Συνεχίζουν να αποκαλύπτουν ότι το «νέο σχολείο» θέλει τους μαθητές πιστόνια μιας μηχανής. Και λένε στους μαθητές τους ότι το χλωρό κλαδί του χριστουγεννιάτικου δέντρου σημαίνει την ανθοφορία για το μέλλον.

Φέτος λοιπόν που ο Αι-Βασίλης των παιδιών είναι τραυματίας με τη φτώχεια και την ανεργία να καλπάζουν, τα σχολεία στη βόρειο Ελλάδα να παγώνουν, τους μαθητές να υποσιτίζονται ενώ ο πλούτος από τις λίστες Λαγκάρντ σε στραβώνει.

Η εκπαίδευση οφείλει να αδράξει τον ήχο της πτώσης της συναδέλφισσάς μας ως πολύτιμο φυλακτό του κλάδου. Για να ξεσκαλίσει από τη χόβολη της ηρεμίας του υπουργικού γραφείου την εξουσία των περικοπών, των μνημονίων και του μεσοπρόθεσμου που διαλύουν την εκπαίδευση. Το κονσέρτο της κιμωλίας φέτος ακούστηκε στην Τούμπα. Ο γιορτινός θόρυβος την ημερών, για όλους τους συναδέλφους, είναι θρηνητικός για την απώλεια. Μια απώλεια οδηγητική για τη μαχόμενη εκπαίδευση που οφείλει να χαρτογραφήσει το συλλογικό μέλλον με αγώνες για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην εργασία και στην εκπαίδευση.


ανεξάρτητες αυτόνομες αγωνιστικές ριζοσπαστικές
ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΕΙΣ Π.Ε.
Πέμπτη, 6 Δεκεμβρίου 2012

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ο μισθός της δασκάλας

Τις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των
παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα
και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις
δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.
Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του
φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν
άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα
ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να
αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας
μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει
το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη
της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το
πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί
είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο!
Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο
και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που
δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να
'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα
πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη
της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την
κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας
μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε
στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα
δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό
μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε
φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις
σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου;
Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

* Ά. Τσέχωφ, Διηγήματα

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Για την αθώωση του συντρόφου δασκάλου Θ.Αγαπητού και των δυο συνδικαλιστών των ΟΤΑ



Κι ήταν ένα χαμόγελο στον αέρα!
Αντιφεγγίζοντας από στόμα σε στόμα
ετούτο το χαμόγελο του αγωνιστή,
ετούτο το χαμόγελο του κόσμου.

Το ζεστό ψωμί που ταΐζονται τα όνειρα είναι οι αγώνες.


«Δεν πρόκειται να καθίσω σπίτι μου και να βλέπω από την τηλεόραση αυτούς που μας οδηγούν στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Θα συνεχίσω με όλες μου τις δυνάμεις να αγωνίζομαι».
 Οι τελευταίες φράσεις του συντρόφου μας δασκάλου Θ. Αγαπητού φωτίζουν τους συλλογικούς αγώνες του εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος. Την Τετάρτη 28-11-12 στις 8.30 το βράδυ μετά από επτά ώρες ακροαματική διαδικασία το δικαστήριο αθώωσε τους τρεις κατηγορουμένους. Ο δάσκαλος Θ. Αγαπητός και οι συνάδελφοι της Π.Ο.Ε.–Ο.Τ.Α. Σ. Αρβανίτης και Θ. Κυριατζόπουλος αθωώθηκαν για όλες τις κατηγορίες.
Την ίδια μέρα στην είσοδο του δικαστηρίου εκατοντάδες συγκεντρωμένοι δάσκαλοι, καθηγητές, εργαζόμενοι στους δήμους, φοιτητές και πολιτικές συλλογικότητες δονούσαν το δικαστικό μέγαρο με το σύνθημα  ΑΓΩΝΑΣ - ΡΗΞΗ - ΑΝΑΤΡΟΠΗ, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΜΕ ΑΝΥΠΑΚΟΗ. Ένωσαν τις φωνές τους μαζί με τις χιλιάδες φωνές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, τα σωματεία και τους πολίτες που συμπαραστάθηκαν με κάθε τρόπο, ψηφίσματα, υπογραφές, συγκεντρώσεις, μοτοπορείες.
Την ίδια μέρα οι σκηνές τρομοκρατίας και κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού κατά τα πρότυπα των στρατιωτικών δικαστηρίων επαναλήφθηκαν. Εξονυχιστικοί έλεγχοι, παρεμπόδιση των μαρτύρων και των δικηγόρων να εισέλθουν στο κτίριο. Αποκορύφωμα ήταν να παραταχθούν δυνάμεις καταστολής με ασπίδες, κράνη και γκλομπς στην πόρτα της αίθουσας που γινόταν η δίκη. Μέσα στην αίθουσα οι ένστολοι και οι ασφαλίτες αποτύπωναν την κατεύθυνση της συγκυβέρνησης του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ: κρατική βία και καταστολή απέναντι σε κάθε φωνή που διεκδικεί το δικαίωμα στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην πρόνοια.
Όλοι ήσαν εκεί. Συνάδελφοι της μαχόμενης εκπαίδευσης, εκπρόσωποι ομοσπονδιών, πανεπιστημιακοί, φορείς της πόλης, εκπρόσωποι κομμάτων. Όλοι στο πλευρό των συναδέλφων για να βροντοφωνάξουν ότι το δίκιο του αγώνα δε δικάζεται. Σ΄ αυτή τη μάχη της συλλογικότητας η ομοσπονδία μας αρκέστηκε σ’ ένα χλιαρό ψήφισμα που δεν κατήγγειλε την γκανγκστερικού τύπου απαγωγή του Θ. Αγαπητού. Δεν κατήγγειλε την ποινικοποίηση των αγώνων και τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις για τη δίωξη. Επέλεξε να αφήσει για  άλλη μια φορά στην ιστορία του κλάδου τα αποτυπώματα της υποταγής στις πολιτικές των μνημονίων, του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. που διαλύουν τις ζωές μας. Όμως, μέσα στη αίθουσα και έξω από το κτίριο δινόταν η μάχη ενάντια στη μαζική τρομοκρατία των εργαζομένων με στόχο την καθυπόταξή τους.
Η αθώωση των τριών συναδέλφων αποτελεί σημαντική νίκη της συλλογικότητας και των αγώνων. Στέλνει ξεκάθαρο μήνυμα σε κάθε εξουσία, ότι το επόμενο διάστημα η πάλη για το δικαίωμα στη ζωή και την εργασία θα νικήσει την προπαγάνδα των Μ.Μ.Ε. και της κυβέρνησης για να περάσουν τα μέτρα της δημοσιονομικής προσαρμογής που βυθίζουν στην απόλυτη φτώχεια το λαό μας. Στέλνει το μήνυμα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ  ότι ο κόσμος της εργασίας και της εκπαίδευσης θ’ αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό για να αποτρέψουμε τις απολύσεις, την ανεργία, τις διαθεσιμότητες και την αργία. Για να υπερασπίσουμε το δημόσιο σχολείο, τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των παιδιών και τις εργασιακές μας σχέσεις.
Τα λόγια του Θ. Αγαπητού στη επιστολή που απηύθυνε στους μαθητές του και στους γονείς τους συμπυκνώνουν τη στάση κάθε εργαζόμενου, το επόμενο διάστημα, για να αποκαθηλώσουμε την κυβέρνηση και να καταργήσουμε τις πολιτικές των μνημονίων, του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. διεκδικώντας τον πλούτο για τον λαό που τον παράγει.
«Κονταίνει τους ανθρώπους η καταφυγή στο ατομικό βόλεμα, στο πρωτόκολλο μιας δημοκρατίας ανάπηρης, η αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας. Η ιστορία πρέπει να διαβαίνει περήφανη πάνω στα οράματα για ένα καλύτερο αύριο και όχι να ακυρώνεται με σκυφτά κεφάλια και λυγισμένους κορμούς. Μόνο έτσι μπορώ να κοιτάζω τους γονείς και τους μαθητές μου στα μάτια. Να ελπίζω πως ως ΔΑΣΚΑΛΟΣ θ’ αφήσω ένα χνάρι, για να βρουν το δρόμο τους για ένα καλύτερο  κόσμο».
VENCEREMOS!