81η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ Δ.Ο.Ε. ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ

Η 81η Γ.Σ. αντιπροσώπων της ΔΟΕ έγινε φέτος σε μια κρίσιμη και ιστορική στιγμή. Μια μόλις μέρα μετά την ορκωμοσία της νέας  μνημονιακής συγκυβέρνησης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) που προδιαγράφει την απαρέγκλιτη τήρηση των πολιτικών του μνημονίου. Τη λεηλασία των εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών, πολιτικών και μορφωτικών δικαιωμάτων της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

Η προσπάθεια παλινόρθωσης του άλλοτε κραταιού δικομματισμού δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τον «αριστερό» φερετζέ της πρόθυμης για όλα ΔΗΜΑΡ και δεν μπορεί να κρύψει την διαίρεση του κοινωνικού σώματος που – όπως καταγράφηκε και από τα εκλογικά αποτελέσματα - αντανακλά βαθιές κοινωνικές αντιθέσεις. Η τρομοκρατική εκστρατεία του συστήματος που είχε ως πολιορκητικό κριό το ευρώ, αν και κατέγραψε μια πύρρειο και με στενούς ορίζοντες νίκη, είχε το τίμημα της ριζοσπαστικοποίησης ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων που μετατοπίστηκαν από τα κόμματα του κατεστημένου προς την Αριστερά. Αυτός ο κόσμος έχει αναπτύξει πλέον πολιτικά αντισώματα απέναντι στους μελλοντικούς εκβιασμούς. Θα τον βρουν μπροστά τους!

Μέσα  σ’ αυτά τα πλαίσια οι αντιπρόσωποι της 81ης Γ.Σ. του κλάδου είχαν την ευθύνη να εξοπλίσουν τον κλάδο με τις αναγκαίες αποφάσεις για την ανάσχεση και ανατροπή των κυβερνητικών πολιτικών, ως συνέχειας των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, που ξεθεμελιώνουν τη δημόσια εκπαίδευση. Πολιτικών που με πολιορκητικό κριό το «νέο σχολείο» και την αξιολόγηση βάζουν στο στόχαστρο  μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αποδομούν τον κοινωνικό χαρακτήρα της γνώσης μετατρέποντας την σε δεξιότητες, κατηγοριοποιούν τα σχολεία μέσω της αξιολόγησης και προετοιμάζουν το έδαφος για απολύσεις στην εκπαίδευση. Βάλλουν ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα των εκπαιδευτικών και διατέμνουν εγκάρσια το σώμα της εκπαίδευσης με το μισθολόγιο-φτωχολόγιο που κατηγοριοποιεί και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς.

Τρία ήταν τα ζητήματα που το συνέδριο του κλάδου όφειλε να αντιμετωπίσει:

• Την απάντηση του κλάδου στην επαναφορά του επιθεωρητισμού και την προσαρμογή του σχολείου στη ζούγκλα της αγοράς μέσω της αξιολόγησης.


• Τους όρους υλικής ύπαρξης της ίδιας της ομοσπονδίας αλλά και των πρωτοβάθμιων σωματείων που τη συγκροτούν. Τη διαφανή διαχείριση των οικονομικών του κλάδου με την περιστολή κάθε περιττού εξόδου και την κατάργηση κάθε συνδικαλιστικού προνομίου σε μια κατεύθυνση που θα επέτρεπε την μείωση της συνδρομής προς το συνδικάτο.
• Τη συγκρότηση ενός συνεκτικού και σε αγωνιστική κατεύθυνση Προγράμματος Δράσης για την χρονιά που έρχεται. Ενός προγράμματος που θα συγκρούεται με την  πολιτική των Ε.Ε. – Δ.Ν.Τ. και των εγχώριων εκφραστών της.

Και στα τρία αυτά ζητήματα ο κρατικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ, πιο απονομιμοποιημένος και απαξιωμένος από κάθε άλλη φορά, στηριγμένος σε μια πλειοψηφία που δεν αντικατοπτρίζει τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης στον κλάδο, αντί να απαντήσει από τη σκοπιά των αναγκών της μαχόμενης εκπαίδευσης, απάντησε από τη σκοπιά της υπεράσπισης των πολιτικών της κυβέρνησης και των ξένων καθοδηγητών της. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποστοιχημένη από τις ανάγκες, τα αιτήματα και τις αποφάσεις των Γ.Σ. των συλλόγων έδωσε μάχη χαρακωμάτων, για να διατηρήσει τα προνόμιά της και να αποτρέψει κάθε απόφαση που θα έθετε τον κλάδο σε τροχιά αμφισβήτησης και ανατροπής των κυβερνητικών επιλογών.

 Σφύριξαν τη λήξη των εργασιών της Γ.Σ. θέτοντας θέμα απαρτίας, ώστε να μην υπάρξει απόφαση για το διεκδικητικό και αγωνιστικό πλαίσιο, αφού πρώτα οι αντιπρόσωποί τους σκόρπισαν πρόωρα στους τέσσερις ανέμους αφήνοντας πίσω τους άδεια έδρανα.   

Σε όλη τη διάρκεια του συνεδρίου η συγκυβέρνηση των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ αναλώθηκε σε προσωπικές επιθέσεις για να κρύψει τα σημάδια αποσύνθεσής της. Τακτική που δεν κατάφερε να αποκρύψει τα προβλήματα στο εσωτερικό και των δύο παρατάξεων. Η ονομαστική ψηφοφορία για την έγκριση του οικονομικού απολογισμού και προϋπολογισμού αποτέλεσε ηχηρό ράπισμα για ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ  καθώς – παρά την απροκάλυπτη πίεση που άσκησαν- 134 από τους αντιπροσώπους και των δυο παρατάξεων αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν τον προϋπολογισμό είτε απέχοντας είτε καταψηφίζοντας τον. ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ χέρι- χέρι, κάτω από το βάρος των κομματικών τους εξαρτήσεων, βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο της υπεράσπισης των μνημονιακών πολιτικών. Τίποτε και κανείς δεν πρόκειται να τους σώσει, όσα άλφα «ανεξαρτησίας» κι αν προσθέσουν στους τίτλους τους.

Το ΠΑΜΕ και σ’ αυτό το συνέδριο- χωρίς να πάρει μαθήματα από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα- εξακολούθησε στην ίδια γραμμή του απομονωτισμού και των διαχωριστικών γραμμών. Αποκορύφωμα η λογική της ιδιοκτησίας των αγώνων των εργαζομένων, όπως εκφράστηκε με την άρνησή του για έκδοση κοινού ψηφίσματος υπέρ του ηρωικού και μακροχρόνιου αγώνα των χαλυβουργών. Τραγική όμως είναι η συνταύτιση του ΠΑΜΕ με τις καθεστωτικές παρατάξεις (ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ) στη συκοφάντηση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων της προηγούμενης περιόδου, του κινήματος των πλατειών και των μεγάλων λαϊκών διαδηλώσεων και της ενοχοποίησης τους για την εκλογική άνοδο των ναζιστών της Χρυσής Αυγής.

Απέναντι στον συμβιβασμένο κυβερνητικό συνδικαλισμό οι Παρεμβάσεις- Κινήσεις- Συσπειρώσεις, το ρεύμα ανεξάρτητου, ταξικού συνδικαλισμού:

• Αντέταξαν την αναγκαιότητα της διεκδίκησης του συνδικάτου από ίδια τα μέλη του κόντρα στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τα προνομία της.

• Κατήγγειλαν την ανέξοδη ρητορική των ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ ενάντια στην αξιολόγηση την ίδια ώρα που φωτογραφίζονται με τον Μπαμπινιώτη και  στρώνουν το χαλί στην κυβέρνηση για να την επιβάλει, που εισπράττουν 2 εκατομμύρια ευρώ από το ΕΣΠΑ για να επιμορφώσουν τους αυριανούς αξιολογητές μας.

• Ανέδειξαν την αναγκαιότητα συγκρότησης ενός αγωνιστικού – κοινωνικού- ταξικού μετώπου ρήξης που θα προβάλλει στόχους και αιτήματα που θα απαντούν στην κρίση από τη σκοπιά των εργαζομένων και των συλλογικών τους συμφερόντων στον αντίποδα των επιδιώξεων κυβέρνησης, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.