Η «δικαίωση» των απόντων

Για τις ανακοινώσεις της ΔΟΕ και της ΑΔΕΔΥ με θέμα «την κρατική βία και το ρόλο των κουκουλοφόρων στο κίνημα»

Στην πλατεία μιας επαρχίας  το πλήθος κοίταγε ενθουσιασμένο
ένα γορίλα που κάτι τσιγγάνοι τον είχαν φέρει φυλακισμένο.
Δίχως αισχύνη και σεβασμό οι γεροντοκόρες του χωριού
παίζαν αναίσθητα με το ζώο δεν λέω πώς, δεν λέω πού.
Ξαφνικά το μεγάλο κλουβί που έγκλειστη ζούσε η κακόμοιρη φύση
απότομα ανοίγει, δεν ξέρω γιατί ίσως να το ’χαν άσχημα κλείσει.
…Απ’ τους παρόντες τότε ο καθείς σπεύδει τα νώτα του να προφυλάξει
οι γεροντοκόρες απέδειξαν πως άλλο οι ιδέες και άλλο η πράξη…

Ο γορίλας (απόδοση Θηβαίου)

Με ύφος παρήγορου συμπαραστάτη και αυστηρού εισαγγελέα ταυτόχρονα, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΔΟΕ και της ΑΔΕΔΥ, δήλωσαν τη διαφωνία τους με την καταστολή των διαδηλώσεων  και την επιδρομή των ΜΑΤ στα γραφεία της ΔΟΕ την Τετάρτη 29 Ιούνη, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα «τον προβοκατόρικο ρόλο των κουκουλοφόρων στο κίνημα» που «αξιοποιούνται και εντάσσονται σε συγκεκριμένο σχέδιο υπονόμευσης και χτυπήματος του κινήματος». Οι σχετικές αποφάσεις προτάθηκαν από την ΕΣΑΚ και ψηφίστηκαν από τις ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ – ΕΣΑΚ και στην ΑΔΕΔΥ και στη ΔΟΕ. Ήταν μάλιστα τέτοιο το πάθος για την προβοκατορολογία που οι συγγραφείς του αρχικού κειμένου που προτάθηκε στην ΑΔΕΔΥ, ξέχασαν μέσα στον ενθουσιασμό τους, να γράψουν έστω μια λέξη για την κυβέρνηση και την πολιτική της. Η μικρή αυτή παράλειψη, διορθώθηκε ύστερα από σχετική παρέμβαση της …ΔΑΚΕ !

Ο κρατικός – κυβερνητικός – γραφειοκρατικός συνδικαλισμός  (ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ) συναντά τον κομματικό – γραφειοκρατικό  συνδικαλισμό (ΠΑΜΕ) αποκαλύπτοντας τον κοινό παρανομαστή και των δύο: το φόβο, το μίσος, την έχθρα σε ότι κινείται από τα κάτω, σε ότι κινείται πέρα και έξω από τον στενό έλεγχο της πολιτικής τους γραμμής, σε όσους, εν τέλει, αμφισβητούν και επιδιώκουν την ανατροπή της κυβέρνησης, του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ- Ε.Ε. - ΔΝΤ . Πώς μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς ότι « τα ταξικά ασυμβίβαστα συνδικάτα» που μάχονται για την «λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία» έρχονται σε «σάρκα μία» με τις «ξεπουλημένες , συμβιβασμένες, εργοδοτικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ» όταν πρόκειται να σταθούν απέναντι στο φόβο αυτό;

Με δυο λόγια, το μπλοκ των δυνάμεων της «συνδικαλιστικής ευταξίας» σε ΔΟΕ και ΑΔΕΔΥ, αξιοποίησε την υποχρέωση να καταγγείλει την αστυνομική βία σε βάρος συναδέλφων ως μια χρυσή ευκαιρία για να σπιλώσει με το στίγμα της προβοκατορολογίας τον αγώνα των δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών της 28^ης και 29^ης Ιούνη. Οι κοινές αποφάσεις σε ΔΟΕ και ΑΔΕΔΥ αντανακλούν  τις πολιτικές επιλογές των κομματικών τους φορέων απέναντι στην ογκούμενη λαϊκή οργή και σηματοδοτούν την ιδιόμορφη διαμόρφωση ενός «νομιμόφρονος κοινοβουλευτικού τόξου» αντίστοιχου με αυτό που λειτούργησε το Δεκέμβρη του 2008, με στόχο να συκοφαντηθούν οι λαϊκοί αγώνες με το όπλο της προβοκατορολογίας.

Εκείνοι που γύρισαν ατσαλάκωτοι και καθαροί στα σπίτια τους, εκείνοι που δεν ορθώθηκαν απέναντι στην καταστολή, δεν κυνηγήθηκαν, δεν μοιράστηκαν ούτε τον αγώνα ούτε τον πόνο, δεν ρίσκαραν, δεν μάτωσαν, δεν είδαν τους διπλανούς τους με ανοιγμένα κεφάλια δεμένους χειροπόδαρα να σέρνονται στις κλούβες, δεν νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομεία, δεν σύρθηκαν στα δικαστήρια, δεν έτρεξε ούτε ένα δάκρυ στα μάγουλά τους, την ημέρα που ακόμα και οι τουρίστες που κυκλοφόρησαν στο κέντρο υπέφεραν από τα δακρυγόνα, εκείνοι που παρακολούθησαν τις μάχες του Συντάγματος από την ησυχία των σπιτιών τους και την ασφάλεια των κομματικών τους γραφείων, πρωτοστατούν σε αυτή την προσπάθεια, κουνώντας αυστηρά το δάχτυλο από το ύψος των επιτελείων τους απέναντι στον «βάρβαρο και προβοκάτορα λαό».

Η ανάγνωση των γεγονότων από την πλευρά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, είναι εξαιρετικά απλή: Εκείνο που καθόρισε την αναμέτρηση της 48ωρης απεργίας και των γεγονότων της πλατείας Συντάγματος ήταν το παιχνίδι του κράτους είτε με τη μορφή των ΜΑΤ είτε με τη μορφή των «κουκουλοφόρων» και των ασφαλιτών. Ένα παιχνίδι στημένο και προκαθορισμένο στο οποίο δεν υπάρχουν οι δεκάδες χιλιάδες απεργοί, διαδηλωτές, εργαζόμενοι, άνεργοι παρά μόνο ως θύματα του κρατικού σχεδίου, ως αφελείς που «θα έπρεπε να προσέξουν περισσότερο τις κακές παρέες τους» ή ως κομπάρσοι σε μια υπερπαραγωγή καταστολής και εκτεταμένου «αποπροσανατολισμού» του λαού από τα πραγματικά του προβλήματα.

Μια και μόνη αποστολή εκπληρώνουν αυτές οι ανακοινώσεις : τη δικαίωση των απόντων !

Ένα και μόνο μήνυμα στέλνουν σε κάθε κατεύθυνση : «Προσέξτε, μην παρασύρεστε, δεν έχετε καμιά δουλειά στις πλατείες και τους δρόμους, είναι γεμάτα προβοκάτορες και ασφαλίτες, πρόκειται για ένα παιχνίδι επικίνδυνο, στο οποίο μπορεί και να μπλέξετε χωρίς να το καταλάβετε…δείτε άλλωστε τι έπαθαν οι καημένοι εκπαιδευτικοί».

Στην ίδια λογική κινούνται :

-                              Οι συνεχείς δηλώσεις και κατηγορίες ότι στο Σύνταγμα αλλά και στις αποδοκιμασίες πολιτικών πρωτοστατούν εθνικιστές και ακροδεξιές ομάδες.

-                              Το εξόφθαλμο ψέμα ότι οι Παρεμβάσεις πρότειναν στην 80η Γ.Σ. της Δ.Ο.Ε. «να διακοπούν οι διαδικασίες του συνεδρίου για να συμμετάσχουν οι σύνεδροι στο συλλαλητήριο της ΑΔΕΔΥ, το οποίο γίνεται στα πλαίσια των εκδηλώσεων της συμβιβασμένης Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ)» (βλ. Ριζοσπάστης 22/6/2011). Βεβαίως, όπως προκύπτει από το κείμενο που κατατέθηκε και υπερψηφίστηκε από τη ΓΣ της ΔΟΕ (βλ. http://www.alfavita.gr/artro.php?id=37031 ) οι Παρεμβάσεις πρότειναν τη συμμετοχή των αντιπροσώπων στη λαϊκή συγκέντρωση της πλ. Συντάγματος για να μην πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η κυβέρνηση. Στη διαδήλωση των αντιπροσώπων αλλά και στη συγκέντρωση της πλ. Συντάγματος ουδεμία ΑΔΕΔΥ ή ΣΕΣ συναντήσαμε(υπάρχει και φωτογραφικό υλικό ως τεκμήριο), συναντήσαμε όμως δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους που διαδήλωναν.

Το απίθανο μείγμα κατηγοριών απέναντι στο κίνημα που αναπτύσσεται, περί «κουκουλοφόρων», «εθνικιστών», «συμβιβασμένων συνδικαλιστών», αποσκοπεί σε μια μάταιη προσπάθεια, να υψωθούν τείχη ανάμεσα στους εργαζόμενους, να σπιλωθεί και να απομονωθεί η λαϊκή οργή που δεν χωράει ούτε υπηρετεί κομματικά σχέδια και σκοπιμότητες.

Ταυτόχρονα, οι δυνάμεις αυτές στην κοινωνία, αναδεικνύουν τη λογική των κομματικών τους φορέων που συμφωνούν ότι οι   εκλογές  αποτελούν τη  «λύση» στην ογκούμενη δυσαρέσκεια της εργαζόμενης πλειοψηφίας από τα βάρβαρα μέτρα, στοχεύοντας να στείλουν τις πλατείες της οργής στους καναπέδες και να τις καταστήσουν από διαμορφωτή σε θεατή των πολιτικών εξελίξεων.

Όμως οι αγωνιστές οφείλουν να είναι εκεί. Στην πρώτη γραμμή της μάχης. Μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό. Σφυρηλατώντας νέους δεσμούς ενότητας και πάλης με όλον αυτό τον κόσμο που μπαίνει για πρώτη φορά στο κίνημα. Αναζητώντας συμμαχίες, συνεργασίες, μορφές και περιεχόμενα πάλης για την οικοδόμηση μέσα στη φωτιά του αγώνα ενός μεγάλου, ενωτικού μετώπου ανατροπής του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου, του ΔΝΤ, της Ε.Ε., της κυβέρνησης και κάθε επίδοξου διαχειριστή αυτής της πολιτικής. Οι αγωνιστές δεν έχουν το δικαίωμα να στρέφουν την πλάτη, να αποχωρούν συντεταγμένοι και μουτρωμένοι, να γυρίζουν στο σπίτι τους καθαροί και ατσαλάκωτοι, να υψώνουν το δάχτυλο επί δικαίων και αδίκων από την ασφάλεια των κομματικών τους γραφείων, να κάνουν δημόσιες δηλώσεις πολιτικής νομιμοφροσύνης όταν γύρω τους μαίνεται ο ταξικός πόλεμος.

Σήμερα, ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο. Οι πλατείες και οι δρόμοι δεν αδειάζουν ούτε από τους τόνους χημικών ούτε από τα πογκρόμ καταστολής.

Εκτός από το φόβο, έχει αλλάξει στρατόπεδο και η αμηχανία. Ο λαός έχει βρει και τους τρόπους και τους δρόμους για να φτάσει ως τα μεγάλα γεγονότα. Η αναζήτηση των πολιτικών διεξόδων  , τα μεγάλα σχήματα και μέτωπα, που θα δώσουν νέα πνοή στους αγώνες και διέξοδο μετασχηματίζοντας την οργή της εργαζόμενης πλειοψηφίας σε συγκροτημένη πολιτική δύναμη, είναι υπόθεση των πρωταγωνιστών του κινήματος μέσα από συλλογικές διαδικασίες,  αξιοποιώντας την εμπειρία όλων των συλλογικών προσπαθειών του πρόσφατου παρελθόντος και του  παρόντος.

Ας αναλογιστούν κάποιοι τις ιστορικές τους ευθύνες σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες. Κρατούν πολύ λίγο οι στιγμές όπου ο ιστορικός χρόνος πυκνώνει και περνούν «χρόνια πολλά μέσα σε λίγες ώρες». Κι αν τα λέμε όλα αυτά δεν είναι γιατί θέλουμε να τραβήξουμε διαχωριστικές γραμμές με αγωνιστικά τμήματα του εργατικού κινήματος αλλά γιατί έχουμε τη σταθερή πεποίθηση ότι απαιτείται ΤΩΡΑ αγωνιστική συνεννόηση και ταξική ενότητα όλων των εμπειροπόλεμων δυνάμεων απέναντι στην επέλαση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης.

Υ.Γ. Πάντως, μετά από όλα αυτά, δεν θα δυσκολευτεί κανείς πιστεύουμε να καταλάβει τι συμβολίζει ο γορίλας και τι οι γεροντοκόρες…